Eerste dagen in Nigeria

Na een goede vlucht in de business class van KLM kwamen we met wat vertraging aan op Lagos. Bij de paspoortcontrole stond een hele lange rij met mensen die het land inwilden. (je vraagt je af waarom ze dat willen, na al de verhalen die ik over dit land gehoord had) Na het invoeren van alle gegevens konden we door naar de bagageband om de koffers op te halen.
Uiteindelijk kwam er buiten het vliegveld een man op ons af met een kattebelletje waarop onze namen correct geschreven waren. We zouden een ontmoeting hebben met iemand van de firma BTI en aangezien deze kerel een logo met HRG op zijn vest had, waren we toch wel wat argwanend. Toen hij vertelde dat hij twee weken terug ons ook heeft staan opwachten was het goed en was duidelijk dat dit onze contactpersoon wel moest zijn.

Het was al donker toen we naar het hotel reden in onze bus met de bewapende escorte. Het verkeer werd steeds drukker en drukker. Op de kruising waar wij heen moesten stond het verkeer helemaal vast en onze begeleiding besloot om van deze route af te wijken om onze veiligheid te waarborgen...

Of wij hier nu wel zo blij mee moesten zijn valt te betwijfelen omdat we daarmee in de sloppenwijken van Lagos terecht kwamen. Hier stonden we regelmatig stil en de bewakers waren zichtbaar nerveuzer. Het zijn daar hele smalle straatjes met links en rechts allerlei stalletjes met handelswaar. Links en rechts schieten er brommertjes voorbij en de lokale vrouwen lopen er in prachtige kleden met grote manden op hun hoofd. Als je dit zo ziet, zou je bijna vergeten dat het hier voor een blanke heel onveilig is en zou je uit willen stappen om dit te fotograferen.

Plotseling stapt onze begeleider uit en begint te schelden tegen een paar lokalen die met een auto de weg blokkeerden. Dit had even effect en we konden weer een paar honderd meter doorrijden totdat we bij een andere kruising weer stil stonden.
Ditmaal stapte een van de bewapende bodyguards uit en begon met een colt 45 te zwaaien en wild te gebaren dat ze met die auto uit de weg moesten gaan, wat dus prompt gebeurde. Na ruim een half uur waren we dan uiteindelijk toch veilig in het Sheraton Hotel waar we ons bed hebben opgezocht en kort hebben geslapen.

om 5.30 gaat de telefoon... "Sir, your breakfast is coming to your room in 10 minutes". Ook weer een extra veiligheid, ik had er niet eens bij stil gestaan dat wanneer er iemand aanklopt dat natuurlijk niet per definitie roomservice te zijn... Tien minuten later werd er inderdaad aangeklopt en kwam er een man met een hele grote schaal mijn ontbijt brengen.

Om half 6 werden we in de lobby weer opgewacht door onze begeleider. Onder bewapende escorte werden we teruggebracht naar het vliegveld. Marc stond even raar te kijken toen hij de hypermoderne vertrekhal van de nieuwe terminal zag... "deze was er twee jaar geleden nog niet"...
Adin, onze begeleider, hielp ons met onze koffers en verzorgde voor ons het inchecken. Toen hij terug kwam had hij een hele leuke mededeling voor ons... Marc moest met de vlucht van Aero-Contract naar Port Harcourt en voor mij was er geen plaats meer!!

Na van de eerste schrik bekomen te zijn en na wat aandringen, lukte het niet om geregeld te krijgen dat we allebei samen konden reizen. Dit was dus niet mogelijk omdat het vliegtuig vol zat maar er was voor mij vervangend vervoer geregeld.
Ik zou met een binnenlandse vlucht van een particulier helicopterbedrijfje overgevlogen worden, direct naar Bonny Island. Dit zou wel betekenen dat ik veel eerder op Bonny zou zijn dan Marc en hierdoor moest ik zelf het inchecken op de Residential Area en de accomodatie regelen.

De begeleider hielp mij weer de koffers in het busje te zetten en ditmaal zonder bewapende escorte ging de reis verder om het vliegveld heen naar de vertrekruimte van dit helicopterbedrijfje.
Daar aangekomen stonden er nog een aantal Britse en Australische reizigers klaar. Onze koffers werden ingenomen en in een klaarstaand twee motorig vliegtuigje geladen. Je kent die kist wel die in Flying Doctors meedeed? Nou, zo een dus!

Na een safetyvideo gezien te hebben werd ik naar het vliegtuig gestuurd en kon ik instappen. Ik kreeg een plekje helemaal voorin, recht achter de piloot. Best interessant al die metertjes en een geruststellend gevoel dat er geen rode lampjes knipperden en zo :p

Met de gehoorbeschermers die waren uitgereikt op het hoofd taxieden we naar de startbaan. Na een stief kwartiertje kregen we toestemming om op te stijgen en met een hels kabaal en gerammel overal om me heen zette de kist zich in beweging...

Tijdens de vlucht van ruim 1 uur en 50 minuten op een hoogte van 9000 voet had ik een prachtig uitzicht over de Nigerdelta en de Atlantische Oceaan waar je de Olie productieplatforms heel goed kon zien. Overal fakkels in zee met daarnaast een boorplatform met meerdere satellieteilanden eromheen. Echt een schitterend gezicht om zo'n olieveld vanuit de lucht te zien.

Plotseling voel ik dat we gaan dalen. Ik zie de Alti-meter van 9000 voet dalen met stappen van 100 voet. We zijn dus in de buurt van Bonny. Ik kijk wat om me heen en zie nergens een vliegveld.... of toch? Ik denk nog, het zal toch niet die open strook beton daar midden in die jungle zijn terwijl op dat moment de piloot zijn kist bijdraait... recht op die open strook af... Ja dus!!!! toch dat stukje beton.

Toen we uiteindelijk met veel kabaal en gerammel geland en uitgestapt waren, werden onze koffers uitgeladen.
Er stond een bus klaar, maar niemand wist wie ik was en wat ik kwam doen. Men wilde me eerst weer op het vliegtuig zetten naar Port Harcourt, maar dat weigerde ik... Ik ben nu op Bonny en ik ga echt niet meer verder.
Een Engelsman, Brian Davies waarmee ik in de wachtruimte op het vliegveld mee kennis had gemaakt stelde voor dat ik met hem mee zou rijden naar de residential Area (RA). Hij had zijn eigen chauffeur op Bonny en dit voorstel liet ik mij geen twee keer zeggen. Dit lijkt mij een veiliger optie dan in the middle of nowhere te wachten op een escorte die misschien niet komt. Dus ik laadde mijn koffers in de SUV van Brian en we reden door een dorpje dat Monkey Village heet naar het kamp RA.

Daar aangekomen regelde Brian mijn pasje, zodat ik op het kamp kon wachten op Marc en eventueel alvast kon uitzoeken wie er voor mij onze contactpersoon kon oproepen.
Op het moment dat we de koffers wilden uitladen kwam er een neger op ons aflopen die vroeg of ik Mr van Haften was. Het bleek Sam Madu te zijn, onze contactpersoon van NLNG. Hij vertelde dat hij iets te laat was bij het vliegveld en dat hij was geschrokken dat ik met iemand was meegereden.

Na alles uitgelegd te hebben moest ik inchecken en kreeg ik een bungalowhuisje waar we de komende drie weken zullen vertoeven. Het is een groot huis met wat meubels een telefoon en een televisie. Meer niet. Er is zelfs geen keukengereedschap...

Ruim anderhalf uur gaat de voordeur open. Marc is ook gearriveerd. Zijn koffers waren er nog niet, die moesten met de boot komen.

Na wat bijgepraat te hebben zijn we languit op de bank gaan rusten van onze enerverende reis.

Zo, nu zijn jullie weer op de hoogte. Ik ga nu het kamp een beetje verkennen en een baantje trekken in het zwembad.